Dag 7, 17/08/2008: Illecillewaet Campground

Ja! Ik ben er weer…Na twee vreselijke nachten en één dag is Patrick weer boven water. Vanochtend werden we om kwart over zes wakker en dat was best laat, als je bedenkt dat Lotte gisteren al om half zeven lag te slapen. We aten een uiterst mager ontbijtje, we hadden nog twee boterhammen voor ons drieën over, dat werd er dus 1 voor Lotte (en een yoghurt-je) en een halve voor Mijke en een halve voor Patrick. Gelukkig hadden we nog wel eieren, dus snel even drie eitjes gekookt. Tja, de planning was dat we gisteren boodschappen zouden doen, maar Mijke wilde niet met de camper rijden ;-)

Eerst nog even de watertank volledig afgetankt en voor het eerst de riooltanks geleegd. Daarna op weg om boodschappen te doen, dat was dus terug naar Revelstoke, want waar we naar toe gaan, is geen winkel te vinden, aldus de medewerker bij het campground kantoor. We hebben vandaag 110 kilometer gereden, maar daarvan zijn er 70 opgegaan met het op - en neer rijden naar Revelstoke. In Revelstoke zijn alle lantaarnpalen voorzien van een soort glas-in-lood versierselen door de lokale kids. Dat hadden we vrijdag al gezien, maar nu dachten we er ook aan om daar een fotootje van te maken.
Boodschappen gedaan bij Coopers, fijne winkel met veel assortiment, alles wat we nodig hadden, behalve alcohol. Het lukt ons tot op heden maar niet om een winkel te vinden waar we een lekkere fles wijn of een goed biertje kunnen scoren. Patrick heeft dinsdag in Stanley Park een biertje op, maar Mijke staat nog steeds “droog”. Niet erg, maar het zou wel gezellig zijn om op een avond als deze lekker samen een wijntje te drinken. Oh ja, nog iets “handigs” gedaan vandaag, we dachten mooie 2-liter flessen water te hebben gekocht, bleek dat het water met bubbels is. Niet echt handig om koffie en thee mee te maken of voor Lotte in haar beker. Ach, gelukkig hebben we maar 9 flessen gekocht :-)

We zijn vandaag gereden naar Glacier National Park, eerst naar het Visitors Centre, @ Rogers Pass, voor info over de omgeving en wandelroutes, de zgn. “trails”. Er blijkt hier in het park een grote brand te woeden, welke al 14 dagen voortduurt. Gelukkig helemaal aan de andere kant van het park en de brandweer is er druk mee, dus als het voor ons gevaarlijk wordt, zullen we het wel horen. Bovendien heeft Lotte een brandweerauto bij zich, dus we maken ons hier maar geen zorgen om. Vervolgens op naar de campground, probeer het maar in een keer vlot uit te spreken: Illecillewaet. Mijke had deze campground thuis al via internet gespot ( en ook een hoop andere campgrounds, van die arbeid hebben we nu veel plezier) en blijkt ook in het echt geweldig. We zijn in het Glacier NP, dus dat we gletsjers zien is niet vreemd, maar het is erg gaaf om deze gewoon vanuit je eigen kampeerplaats te kunnen zien liggen. Daarnaast ligt iedere campground verscholen tussen bomen en struiken, ze zijn echt privat te noemen. Er is geen (full) hookup (water, elektriciteit en riool), maar dat geeft niets, we hebben de tanks voor benzine, lpg en water vol en de tanks voor kraanwater en sanitair leeg, dus dat komt wel goed. We zoeken een mooi plekje uit, er zijn nog mooiere plaatsen, maar deze liggen dichter bij een snel stromend beekje. Na onze muggenfestijn op de vorige campground, staan we nu liever wat verder van het water af. Nadat Patrick de camper wederom zonder problemen (met dank voor de goede aanwijzingen van Mijke) achteruit in de campspot heeft gereden, gaan we ons melden bij de “receptie”. Receptie is een groot wordt, want het is een klein hokje waar we aan een Ranger met grote tandpasta smile (Chad Heddrick is er niets bij) doorgeven op welk nummer we staan.

Om twee uur gaan we onze eerste echte wandeling van deze vakantie maken, Great Glacier Trail. Lotte bij Patrick in de rugdrager en we zijn op weg. Mijke loopt niet echt relax, omdat ze bang is beren tegen te komen. We hebben op de vorige campground al een Bear Bell gekocht, maar voor de zekerheid wil ze toch dat we de hele tijd zingen of tenminste praten. We lopen echter een route die veel bewandeld wordt, we komen geregeld mensen tegen. Toch wordt je overal nadrukkelijk gewezen op het feit dat er beren zijn en wat te doen als je er een (inderdaad, in het gunstigste geval 1) tegenkomt. Ook op de campground is alles ingericht op de aanwezigheid van beren. Speciale afvalbakken, afsluitbare toiletten, je moet al je spullen ’s avonds opruimen, niets buiten laten liggen. Er zijn zelfs speciale afsluitbare metalen bakken voor de mensen die hier met een tent kamperen (zij liever dan wij) waar ze hun etenswaar in op kunnen (en moeten) slaan. We willen wel beren zien, maar dan mooi langs de kant van de weg als we in de camper zitten (en een fototoestel bij de hand hebben). Het is eigenlijk een route van niks, in die zin, dat het wandelen op zich niks voorstelt, ware het niet dat Patrick toch nog minder fit is dan gedacht (of gehoopt…). Ondanks de prachtige route moeten we veel te vroeg al weer om keren, om terug naar de campground te gaan. In totaal 1,25 uur gelopen met de rugdrager, meer zat er vandaag nog niet in.

Na wat drinken en lekkere witte druiven wil Lotte nog een keer of zeven de campground over, met buggy, zonder buggy, zelf lopen, gedragen worden etc. Vooral het klimmen en klauteren over rotsen en boomstammen vindt ze geweldig. Uiteraard weer de nodige eekhoorns gezien, je moet oppassen dat je er niet over struikelt.

We eten vandaag rijst met champignons, een uitje, ananas (Lotte niet, haalt haar neus er voor op) en een lekker kant-en-klaar sausje. Na het eten gaan we nog even naar de central fire place, er wordt een campfire georganiseerd vanaf 19.00 uur door de Rangers. Als we er om even voor zeven aan komen, zitten er al mensen en is er een Ranger zijn gitaar en banjo aan het stemmen. Lotte vindt het maar wat interessant en als er daadwerkelijk gezongen wordt beweegt ze vrolijk mee en roept geregeld haar eigen teksten. Rond half acht is het toch echt tijd voor haar om te gaan slapen, dus we lopen terug naar onze camper. Even wassen, verschonen en tanden poetsen, verhaaltje voorlezen (ook hier doet “Sam” het erg goed) en om kwart voor acht slaapt ze. Zo, onze eerste echte avond samen. De eerste avonden ging Mijke steeds tegelijk met Lotte slapen als gevolg van de jetlag en de laatste twee avonden lag Patrick dus ziek in bed. Het is een lang verhaal geworden, maar dat is voor ons leuk om later terug te lezen. Nu maar hopen dat we morgen onderweg nog ergens draadloos internet vinden en er ook aan denken. Vandaag in Revelstoke hadden we alle vorige delen willen uploaden, maar zijn we het vergeten…..